Կարծես թե դարձել եմ ես տուն,
Բոլորն առաջվանն է կրկին,
Նորից դու հին տեղը նստում,
Շարժում ես իլիկը մեր հին:
Մանում ու հեքիաթ ես ասում,
Մանում ես անվերջ ու արագ,
Սիրում եմ պարզկա քո լեզուն,
Ձեռներըդ մաշված ու բարակ։
Նայում եմ, մինչև որ անզոր
Գլուխըս ծնկիդ է թեքվում,
Նարից ես մանուկ եմ այսօր,
Դրախտ է նորից իմ Հոգում։
Արևը հանգչում է հեռվում,
Հեքիաթըդ անվերջ օրորում,
Իլիկըդ խոսում է անուշ…
Հարցեր և առաջադրանքներ
- Պատմի՛ր բանաստեղծությունը:👌
Վահան Տերյանն ուզում եր ասել, որ նա հիշել է իր մանկությունը, հիշել է իր մայրիկին, հիշել է իր տունը իր բակը, իր ըկերներին և ամենա կարևորը հիշել է իր ընտանիքը: - Ըստ բանաստեղծության պատմի՛ր մոր մասին:
- Գտի՛ր բնությունը պատկերող տողերը:👌
Գետից բարձրանում է մշուշ: - Բացատրի՛ր պարզկա լեզու, մաշված ձեռքեր մակդիրները:👌
պարզկա լեզու նշանակում է՝ պարզ բառերով խոսել, ճիշտ խոսել:
Իսկ մաշված ձեռքեր նշանակում է՝ բարալիկ ձեռքեր, չոր ձեռքեր, անխնամ ձեռքեր: - Բացատրի՛ր հետևյալ փոխաբերությունները`👌
Ա)Արևը հանգչում է հեռվում:
Մայրամուտ է:
Բ)Իլիկդ խոսում է անուշ:
Իլիկտ պտտվում է:
Գ) Դրախտ է նորից իմ հոգում:
Վերադարցել եմ մանկություն:
- Նկարի՛ր, ձայնագրի՛ր բանաստեղծությունը: